Kościół filialny św. Marcina w Zielonej Górze - Sucha

Sucha (Zauche) po raz pierwszy wzmiankowana jest w dokumentach w roku 1516 jako osada Czauche wchodząca w skład majątku otyńskiego i praktycznie jej dzieje od XVI do XX wieku są ściśle związane z nim.

Rozwojowi wsi dały we znaki wojska, które maszerowały przez zachód podczas wojny trzydziestoletniej. Część mieszkańców Suchej zmarła w 1631 r. na skutek zarazy, którą przywlekli żołnierze szwedzcy. Sucha odbudowywała się ze zniszczeń niemal cały XVIII w.

Praktycznie do początków XIX wieku mieszkańcy uczęszczali do kościoła parafialnego w Ługach, choć, jak podają źródła historyczne Sucha posiadała własną kaplicę w której co 3 niedziele odprawiano mszę świętą celebrowaną przez jezuitów z Otynia.

Wieś zasłynęła z powodu zawirowań religijnych. Chociaż po nagłym powrocie katolicyzmu większość okolicznych wsi nadal praktykowała luteranizm, mieszkańcy Suchej byli enklawą katolicyzmu na tych ziemiach. W związku z tym, że liczba katolików ciągle rosła, mieszkańcy zdecydowali się zbudować własną świątynię. I tak w 1821 r. powstał kościół św. Marcina.

Obiekt w kształcie podłużnego prostokąta jest murowany z cegły i posiada na ścianie południowej wieżę, a na ścianie północnej zakrystię. Na wieży zainstalowano dwa dzwony. Jeden z nich datowany jest na XV wiek, a drugi był ufundowany przez mieszkańców Suchej w 1869 roku.

W roku 1921 przeprowadzono w miejscowości kilka ważnych inwestycji. Wybudowano drogę brukową łączącą wieś z drogą Zielona Góra – Nowa Sól. Doprowadzono również linię energetyczną. W tym samym roku obchodzono hucznie 100-lecie budowy kościoła św. Marcina o czym informowały ogłoszenia prasowe.

Wewnątrz kościoła warto zobaczyć ołtarz wraz z amboną i chrzcielnicą. Wnętrze kościoła okalają zabytkowe empory. Na chórze zainstalowano organy. Kościół św. Marcina wpisany został do rejestru zabytków w 1965r.

Ołtarz kościoła św. Marcina w Suchej

Ambona oraz chrzcielnica

Empory okalające wnętrze kościoła

Zabytkowe organy